Waande ik me al die tijd in een veilig paradijs, door een bericht in de krant schrok ik wakker. In de bubbel die we Amstelveen noemen is gevaar gesignaleerd. Net als in veertien andere gemeenten. ‘Het is een invasie,’ stelt mijn buurman. Hij ijsbeert door onze kamer en zwaait met de krant. Media koppen hun naam. Ik zie ze voor me: klaar voor een aanval. Als verstekelingen kwamen ze mee met transport, verstopt in een Aziatische autoband of onder een stengel van Lucky Bamboo. Nog klein en onschuldig in een ei, overbrugden ze met ingetrokken pootjes duizenden kilometers. Maar inmiddels zijn ze met velen. Bedreigend. Althans in mijn hoofd. Het gonst van de geruchten in de stad: wel twintig virussen dragen ze met zich mee. Ziektekiemen uit verre oorden, als Knokkelkoorts en Zika, zullen zich als veenbrandjes verspreiden. Slechts één bijtje met de zuigsnuit van dit, twee tot tien millimeter groot, beestje, en je bent geveld. Hopeloos verloren.
‘Maar waar herken ik ze aan,’ vraagt mijn buurman zich af. Nerveus trekt hij zijn mouw naar beneden. ‘Als je ze al opmerkt, let dan op de poten. Ze hebben bij ieder gewricht een witte vlek,’ antwoord ik wijs. Ik herinnerde me de tekst die ik eerder op internet las. ‘En de achterste poten zijn langer. Meestal kromt de steekmug dat stel poten achterwaarts omhoog.’ ‘Je spreekt erover alsof het mooie beesies zijn. Nou, als ik zo’n tijgermus tegenkom, dan sla ik hem tot moes.’ ‘Tijgermug. Het zijn Aziatische tijgermuggen.’ ‘Die sla ik ook tot puree. Aziatische tijgerpuree.’
Gewapend met een krant kijken we om ons heen, want tijgermuggen prikken zowel ’s avonds als overdag. We zien niets wat ons verontrust. Alleen in de hoek van de kamer hangt een spin, slapend in zijn web. Normaal zou ik hem wegwapperen en zijn kunstig gemaakte web vernielen. Maar nu niet. Nee, laat hem zijn werk maar doen; hoe meer Aziatische tijgermuggen hij vangt hoe beter.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
Meer columns op www.jacobinevandenhoek.nl