De zon piept door de takken van de bomen en druppels dauw glijden aarzelend als parels op de grond. De mannen met plastic jassen in koninklijke kleuren, zien niet hoe de natuur zich kreunend losmaakt van de nacht. Ze hebben het druk. Met daadkrachtige bewegingen wroeten ze in de aarde van het Amsterdamse Bos. Ze maken holen om nieuwe beplanting te laten ontpoppen tot weelderig groen. Met grove handen grijpen ze de jonge dunne stammetjes beet en plaatsen deze cirkelvormig in het gras. Als dank fluiten verschillende vogels een vogelconcert. Later op de dag - de schaftpauze is al voorbij - klinkt er gemopper. Mannen met voetbalschoenen trappen geïrriteerd tegen vers geplante stammen. Een vogel vliegt verschrikt op, maar laat zich weer terug zweven. De mannen van groenvoorziening wijzen een ander veldje aan waar een bal kan worden overgetrapt. Hardlopers en hondenbezitters groeten elkaar op de paden. Maar tegen de mannen wordt niets gezegd. Het deert hen niet. Ze kennen de vanzelfsprekendheid waarmee bezoekers hun aanwezigheid ervaren, alsof ze onderdeel zijn van het dierenrijk in het bos. Ze weten dat het geluk en de rust waar de meeste mensen wanhopig naar zoeken, voor hen een afgeleide is van hun werk. Ze lachen in hun vuist als weer iemand afrekent voor een uur mindfulness in het bos. Gniffelen om mensen die zich een uur laten afmatten tijdens een bootcamptraining. En lachen om gestreste gesprekken die ze door de bladeren opvangen. Een enkeling beschouwt de mensen van beheer en onderhoud als helden. Als betrouwbare pilaren van de maatschappij. Dat vinden ze overdreven, ze doen immers alleen hun werk.
***
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns vind je hier.
Foto (Naomie Heidinga): Arie-Jan Thijssen, een held bij Groenvoorziening Amstelveen.