De muziek staat luid. Binnen is het bruin en donker ondanks grote ramen waardoor je uitkijkt op een overdekt terras. Aan de houten wanden hangen tientallen plaatjes van muzikale beroemdheden uit de jaren zestig en zeventig. Een zacht geroezemoes wordt overstemd met gitaarakkoorden van Santana en Eric Clapton. In het Amsterdamse Bos ben ik op een plek waar de tijd heeft stil gestaan.
Waar ooit bij een houten keet een ijsje en koffie gekocht kon worden staat nu op de Duizendmeterweg een stevig chalet met een terras uitkijkend over gras, bos en verderop het water. Door het personeel en de vaste gasten wordt onvervalste Amsterdams gesproken. De specialiteit van het huis is een bal gehakt. Ook deze zondag voelt het alsof Hazes ieder moment kan binnenkomen en plaats zal nemen aan het tafeltje verderop, waar twee mensen zwijgzaam staren naar een groot glas bier. Ach ja, waarom niet, het is al twaalf uur geweest.
‘We hebben hier alleen contant.’ Waarschijnlijk heeft de eigenaresse die zin zo vaak uitgesproken dat ze intussen de beleefdheidsvormen heeft weggelaten, moe van de herhaling. En ook op de vraag of er een glaasje water bij de koffie kan worden geserveerd reageert ze met onverbloemde verveling. Ze droogt haar handen aan haar slobbertrui kijkt de vrager nog eens aan - heeft ze het werkelijk goed gehoord - en zegt dan afgemeten: ‘Nee, water hebben we niet. Het staat toch ook niet op de kaart?’
Een koekje bij de koffie. Een lepeltje erbij. Het zijn zaken die we intussen zijn gewend te krijgen, maar bij Chez Favié, zitten ze er niet bij. ‘Nooit, nooit, kom ik meer bij deze tent.’ Meerdere mensen heb ik het horen roepen. Klachten worden met verbazing uitgesproken, maar de eigenaren trekken hun schouders op en lijken het niet te deren. ‘Dan niet.’ Nukkig schuifelen ze tussen houten stoeltjes en tafels en tonen een schaarse glimlach naar bekenden. Ja, het lijkt erop dat ze het vertrouwen in mensen hebben verloren; alleen honden krijgen een aai over de bol.
Ook ik heb wel eens gedacht om de tent links te laten liggen en toch keer ik elke keer weer terug. Ik zorg voor cash, bestel koffie en krijgen deze in een mok. En dan is het genieten van de authenticiteit en gesprekken om me heen. Want je kunt zeggen wat je wilt, maar van zo’n tent is er toch werkelijk maar één.
***
Jacobine van den Hoek schrijft wekelijks een column in het Amstelveens Nieuwsblad. Ze schreef haar debuutroman Zondebok. Het boek kreeg positieve recensies en is verkrijgbaar bij alle lokale boekhandels of via internet. Ook als e-book of luisterboek verkrijgbaar.
Zondag 9 februari is er een stadswandeling rondom haar debuut Zondebok in samenwerking met Stadslovers' Tours en boekhandel Libris Venstra Amstelveen.
Jacobine toont de historische locaties uit haar roman Zondebok. In het spoor van haar research zie je historisch Amsterdam tot leven komen.
Een unieke kans om mee te kijken door de ogen van de auteur en haar personages!
Reserveren kan hier.
'Een overtuigend debuut.'
- Telegraaf (Bartjan ter Braak)