Als het buiten koud en nat is krijg ik de neiging om mij te nestelen. Soms trek ik een kast open en verbaas ik me over de spullen die ik de afgelopen jaren heb bewaard. Vooral de kast in mijn werkkamer is een bron van herinneringen. De spullen tekenen mijn leven.
Er staan multomappen met de administratie van tien jaar geleden, fotoalbums uit de tijd dat we foto’s nog lieten ontwikkelen en inplakten. Verder vind ik klein speelgoed, dat ik zo nu en dan bij mijn kinderen jat. De prullen geef ik in juni aan de Basisschool Piet Hein, voor de grabbelton op het pleinfeest. Ik vind een schoenendoos met brieven uit mijn kindertijd, mappen met knipsels en artikelen die ik ooit interessant vond en een boekje met mensendieck oefeningen. Mijn rug was de oorzaak waarom ik naar mensendieck ging. Ik zette mijn fiets in de Stationsstraat en duwde de deur met tegenzin open. Die ochtend had ik bewust mijn meest nette ondergoed aangetrokken. Mijn door de was vaal geworden HEMA-slip of mijn sexy setje had ik niet aan. Ik herinnerde me hoe ik eerder ik in mijn string voor de therapeute stond. De neonlichten beschenen mijn huid en toonden genadeloos elk vlekje en elk vetje. De mensendiecktherapeute in Amstelveen ontving mij vriendelijk en vroeg mij, me uit te kleden. Dat blijft een rare vraag, van een vreemde. En wat nog merkwaardiger is: ik stelde geen enkele tegenvraag, zoals: waarom moet ik mij uitkleden? Ik kan toch ook sportkleding dragen? Waarom houden ze er in de medische wereld geen rekening mee dat wij patiënten, ons héél ongemakkelijk voelen, als we ons halfnaakt moeten vertonen. Bij mensendieck moest ik in mijn bijna nakie de ‘stofzuigeroefening’ doen. ‘Daarmee rek je je rug,’ zei ze. Dus bolde ik braaf mijn rug als een krolse kat, en zakte daarna door mijn knieën om met holle rug te eindigen. Het zag er vast kittig uit, zo, met mijn slap geworden buik hangend over de vloer. Ik denk dat ik uiteindelijk drie keer bij mensendieck ben geweest. Daarna vond ik dat de oefeningen ook thuis gedaan konden worden. Alles beter, dan halfnaakt te rollen op een koude therapeutenvloer. Volgens mij heb ik de stofzuiger- en de bekkenoefeningen nog een paar weken voor de openhaard gedaan. Daarna is het boekje met goede tips in mijn kast beland.
Deze week, neem ik me voor, zal ik het weer oppakken. De jongens en mijn man mogen zien hoe ik mij in allerlei bochten wring. Niet halfnaakt, maar lekker in mijn huispak. Daarna zal ik mij onder mijn warme dekbed nestelen, om er ‘s morgens, zonder pijntjes, onder vandaan te springen.
Volg mij op Facebook