‘Ik kan het zelf!’ Boos duwt mijn zoon mijn hand weg als ik zijn jas dicht doe. Hij bepaalt zelf wel of het koud is of niet, en of hij zijn jas open of dicht doet. ‘Waarom mag ik geen snoep kopen van mijn eigen geld? Het is toch MIJN geld?’ Het antwoord blijf ik hem schuldig. Hij loopt de deur al uit.
Als ik denk dat hij zich laat sturen door mijn regels dan kom ik bedrogen uit. Twee uur later staat hij weer voor mijn neus. Zijn wang bol van het snoep. ‘Hoe kom je eraan?’ vraag ik. ‘Geregeld.’ Uitdagend kijkt hij me aan. Naast hem giechelen zijn vriendjes. ‘We hebben gewerkt,’ antwoord er één trots. Mijn zoon heeft zijn vriendjes bij elkaar geroepen en een plan gesmeed: met zijn allen kunnen ze het geld bij elkaar verdienen om tóch een zak snoep bij de winkel te kopen. Bij Ck’s hairstyling hebben ze afgewassen, bij Abina kregen ze ook een klusje en de buurvrouw had nog wat flessen die weg gebracht moesten worden. Het zit er al vroeg in, het particulier initiatief om dingen voor elkaar te krijgen. Hij laat zich niet ringeloren door regels en wetten, maar regelt het. Met elkaar. Er zijn er velen in Amstelveen, die zich hard maken voor een zaak die hen raakt. Zonder mensen als Harry Pijnenburg en Jan Peter Jongens zou de voetbalvereniging Sporting Martinus niet zijn wat het nu is. En ook mijn vriendin Leonie zoekt verbinding om zich in te zetten voor Reza, een 11-jarig jongetje uit Afghanistan. Ze spreekt hem wekelijks. Hij is ziek, ernstig ziek. En toch moet hij na zes jaar in Nederland te hebben gewoond terug. Daartegen verzet ze zich, met een Facebookpagina Reza moet blijven en door contacten te leggen. Samen zijn we sterk. Het werkt nog steeds. Dat zal ze bewijzen. Nederlanders staan bekend om het particulier initiatief. We doen het zelf wel! Op de vrijwilligersdag van AmstelveenVoorElkaar vertelt Theo Schuyt, hoogleraar Philantropie bij de Vrije Universiteit: ‘Vrijwilligers zijn vaak ouderen, huishoudens met kinderen, hoger opgeleiden of mensen die vaak naar de kerk gaan. Alle initiatieven staan voor maatschappelijke betrokkenheid.’ Hij pleit ervoor om particuliere initiatieven, waar Nederlanders om bekend staan, te blijven ontwikkelen. ‘Ken elkaar! Ontmoet elkaar! En kijk waar samenwerking mogelijk is, met respect voor ieders eigen identiteit.’ Ik omhels de gedachte, mobiliseer de buurt wanneer het ijs dik genoeg is om een Koek en Zopie te houden en lach mijn zoon toe als hij zijn ‘zelf geregelde’ zak snoep toont. ‘Goed gedaan, jongen. Ik ben trots op je. Als jij je de volgende keer ook nog voor een ander inzet, ben ik nog trotser.’