'Amsterdam of Amstelveen?’ Mijn zusje hoeft niet eens te antwoorden, het wordt Amsterdam. Dertig jaar geleden, echter, duwde ik haar buggy voort in Elsrijk in Amstelveen, het liefelijke parkje vlakbij haar geboortehuis. Haar gezichtje mooi en gaaf. Haar handjes reikten naar alles wat ze kon pakken en haar hersentjes zogen informatie op als een spons. Mijn moeder vroeg mij voor haar geboorte of ik het leuk zou vinden een broertje of zusje te krijgen. Ja! Het leek me geweldig om zo’n klein lichaampje tegen me aan te drukken. Toch was het minder romantisch om een zusje te hebben dan ik dacht. Vaak vond ik haar vertederend, maar meestal was haar afhankelijkheid irritant. Het slokte mijn kostbare pubertijd op.
Mijn zusje en ik schelen 15 jaar, ik behoor tot de generatie X en zij tot de Y. Die noemen ze ook wel de grenzeloze, digitale of Einsteingeneratie. Of minder sympathiek, de achterbankgeneratie, hun ouders regelden immers alles voor hen. Terwijl de X’en - mensen zoals ik - zich druk maken om snellere besluitvorming en steilere leercurven, snellen de Y’en ons razendsnel voorbij via digitale snelwegen, met een zelfverzekerdheid die de X’en met argwaan aanzien. Tegenwoordig geeft mijn zusje handige tips als ik iets wil regelen. Op de één of andere manier weet zij altijd een site waar je dingen sneller, makkelijker, goedkoper of mooier kunt krijgen. Dat vind ik bewonderingswaardig. Maar het beeld van haar: jong, onwetend en afhankelijk, heeft zich in mijn hersens verankerd en wil maar niet veranderen. Ik realiseer me dat het natuurlijk is, dat ik haar nog steeds als mijn kleine zusje zie. Ondanks dat ze intussen een onafhankelijke jonge vrouw is geworden. Samen met haar vriend woont ze in Amsterdam en doet ze de dingen die ze wil doen. Ik zou haar serieuzer moeten nemen, want kijk nou zelf, mijn hulp heeft ze al lang niet meer nodig.
Onze relatie is te vergelijken met die van Amsterdam versus het jongere Amstelveen. Beiden zijn we volgroeid en onafhankelijk, maar altijd zijn we met elkaar verbonden. Amstelveen is al lang geen voorstad meer van Amsterdam, zoals mijn zusje geen klein meisje meer is. Misschien wordt het tijd om mijn oogkleppen af te zetten, mijn bril van vooroordelen en vastgeroeste overtuigingen. Om in alle objectiviteit te zien waar zusjes toe in staat zijn. Om van haar te leren in plaats van haar te beconcurreren. Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer lezen (of zien) van Jacobine van den Hoek? Zie Facebook en Twitter