Het verkeerslicht springt op oranje op het moment dat ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk. Zit iedereen in de riemen? Rood. Mijn voet drukt iets te hard op de rem en de jongens schieten naar voren. ‘In Marokko houdt niemand zich aan de regels,’ reageert het voetbalmaatje van mijn zoon vanaf de achterbank. Hij vertelt erover met een grappig accent, en mijn jongens lachen om zijn verhalen. Ik lach mee, en herinner me de overweldigende chaos in Marrakech, maar tegelijk de schoonheid. Ik zie de waterverkopers in kleurrijke kostuums weer voor me. Kraampjes met heldere sinaasappels, slangenbezweerders en venters met traditionele medicijnen. Automobilisten en motorrijders toeteren alsof ze daarmee geblokkeerde voorgangers kunnen bewegen om over elkaar heen te rijden. Waarschijnlijk is het meer een gewoonte dan effectief. Toch gaat het meestal goed. Meestal…
‘De mensen volgen geen regels,’ reageer ik, ‘maar Marokko is wel mooi. De steden, maar ook het Atlasgebergte is zo weids, zo intens.’ Ik zie hem knikken. ‘Alleen het zingen vanaf de moskee is minder,’ ga ik door, ‘wat doen ze dat belachelijk vroeg.’ ‘Het is geen zingen,’ mompelt de jongen. ‘Jawel,’ zeg ik eigenwijs, ‘het klinkt als zingen.’ ‘Nee, de muezzin roept op vanaf een minaret om te bidden, de azan. Hij doet dit vijf keer per dag.’ Ik luister en geef toe. ‘Oké.’ Tegelijkertijd vraag ik me af wat hij van onze kerkklokken vindt. Voor mij is het een vertrouwd en rustgevend geluid, voor hem waarschijnlijk irritant gebeier, zoals ik de klanken vanaf de moskeetorens minder waardeer.
Ik krijg geen kans het hem te vragen, het gesprek gaat alweer over schoolvoetbal: wie wordt spits en wie verdediger. Mijn jongens en hij, ze zitten in hetzelfde team. Samen zijn ze sterk. Zoals het hoort. Mirjam van ’t Veld, burgemeester van Amstelveen, benadrukte het eerder: “Als we niet oppassen vervreemden we van elkaar. Luister naar elkaar en probeer elkaar te begrijpen.” Ze heeft gelijk. Het gesprekje in de auto vind ik interessant, het toont aan hoe verschillend we zijn, maar tegelijkertijd hebben we dezelfde behoefte: gelukkig zijn. En in hun geval, winnen met schoolvoetbal. De kinderen realiseren zich niet eens dat ze verschillende achtergronden hebben, andere referentiekaders hebben. Nog niet. Ik hoop dat ze, tegen de tijd dat ze zich dat wél realiseren, voldoende van elkaar weten om begrip en respect voor elkaar te hebben. Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad Meer lezen van Jacobine van den Hoek of over de boekenwereld. Volg haar op Facebook of Twitter. Foto: schoolvoetbalteam Piet Hein (2013). De jongens op de foto worden niet genoemd in deze column.