top of page
  • Jacobine van dem Hoek

Eilanders


Het is even wennen als ik weer thuis ben; ik spreek niet meer zomaar iemand aan. Om twaalf uur bestel ik geen biertje. En op een terrasje lees ik geen boek.

Mijn mail wil weer gelezen worden en verplicht me tot acties. Mijn kinderen vragen weer alles aan mij, alsof hun vader niet naast hen staat. En de berg op te vouwen was is zo hoog als de Mount Everest. Maar mij krijg je niet chagrijnig; mijn batterij is opgeladen.

Vorige week nog, zat ik tegenover twee eilandbewoonsters. De zon verwarmde ons achter het glas van de strandtent. In kleermakerszit zaten ze op de bank. Zich niet bewust van hun omgeving. Met mijn boek op schoot luisterde ik onwillekeurig mee met hun gesprek.

Ze kenden elkaar net, concludeerde ik. Ze waren mooi, rond de dertig. Ik stelde me voor hoe heerlijk het zou zijn om op Terschelling te wonen. Vrijheid. Schoonheid. Altijd.

Hun gesprek ging eerst over kleding, later over het Oerol festival, maar verdiepte zich al snel. De jongste streek met haar handen door haar blonde lokken, en praatte als een waterkoker die stoom moest afblazen. Haar baas begreep haar niet en had haar ontslagen. Iedereen op het eiland sprak erover, maar niemand zei iets tegen haar.

De dagen dat ze binnen bleef, werden weken. Daarna lukte het niet om nieuw werk te vinden. Op verjaardagen kwam ze niet. Nooit gedaan. Het was niet makkelijk als je niet bij een groep hoorde, verzuchtte ze.

De vrouw tegenover haar knikte en zei: 'Zo voel ik me al mijn hele leven.' Haar hondje sprong op mijn schoot en likte mijn hand. Even had ik contact met de vrouw. 'Geen probleem hoor,' zei ik, en aaide haar hondje. Ik voelde me een spion in hun eilandbubbel. Stond op, betaalde en vertrok.

Vijf dagen ben ik op Terschelling geweest. Vijf dagen voelde ik me vrolijk, vrij en gelukkig. Toch ben ik blij terug te zijn in Amstelveen, de groene woongemeente waarin je kunt cocoonen, veel mensen kunt leren kennen, maar die ook voldoende uitgangswegen heeft naar anonimiteit. Vrijheid. Anders dan op een eiland. Voor mij is Amstelveen groot genoeg om niet te verstikken.

Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Volg Jacobine van den Hoek op Facebook of Twitter.

bottom of page