De maat is vol. Monique schrijft haar naam op de lege plekken in het schema. Vanaf nu zullen ze van zich afbijten als een aangevallen hond. Met flikkerende tanden zullen ze hen opwachten en verdringen uit hun territorium. Zodat ze niet meer terugkomen. Nooit meer. Met buurman Bart marcheert ze langs de huizen in de Judith Leysterweg. Het verbaast haar hoeveel huizen er ondanks de waarschuwing van de politie donker en desolaat bijstaan. Als een uitnodigingsbord: wees welkom, niemand zal u storen. Bij elk verlaten huis gooien Monique en Bart een briefje in de bus. Een verwittiging. Ook wijzen ze op de buurtWhatsApp, waarmee de bewoners elkaar kunnen bereiken. Verderop, in de Carel Fabritiuslaan loopt een man. Langzaam. Te langzaam. Een donkere schim speurend naar mogelijkheden. Blijft hij nou staan bij dat huis met een open slaapkamerraam? Monique geeft Bart een por en vertraagt haar pas. Ze fluistert: ‘Hij kijkt naar binnen, zie je dat?’ Bart knikt, zwijgt en kijkt. ‘Melden? Bij politiebureau Gerard Doulaan?’ Monique wil wat doen. ‘Ja,’ fluistert Bart terug, en stelt zich verdekt op achter een auto. ‘Ik heb het nummer hier.’ De volgende dag kijkt Monique vol verwachting naar de wijkagent tegenover haar. Hadden ze gisteren hun eerste wapenfeit? Heeft hun buurt de eerste boef laten oppakken? ‘Het werkt,’ begint de agent. ‘De man gedroeg zich verdacht. Jullie hebben de juiste beslissing genomen door het te melden.’ Moniques ogen beginnen te glimmen. Trots recht ze haar schouders. ‘Alleen...’ gaat de politieman verder, en er verschijnt een lachje rondom zijn mond. ‘De man was mijn collega.’ Deze keer lukte het niet. Niemand werd opgepakt. Maar vanavond staan ze weer paraat. En morgen. En overmorgen. Zij, de burenpatrouille, zullen de boeven met ontblote tanden opwachten en aangeven. Een kwestie van tijd. Hun actie zal succesvol blijken.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
Meer columns vind je hier.