Het voelde alsof ik de Mount Everest had beklommen en de vlag boven op de berg een stuk naar achteren werd geplaatst. Niet opgeven, dacht ik. Nog tien meter. Nog vijf. Als ik mijn hand uitstrekte kon ik de vlag aanraken. Mijn vingers raakte de stof. Deze was verweerd en grof, maar voelde als satijn. Ik hapte naar adem, de lucht was ijl, maar het ultieme doel, de vlaggenstok vasthouden, gaf me kracht. Mijn vingers kromden zich om de stok beet te pakken. Bijna had ik hem... Maar toen. Een windvlaag rukte het ding uit de grond, nam het mee, en wierp het op een andere berg.
Zo voelde ik me, nadat het contract, dat al uitgeprint op mijn bureau lag, niet getekend zou worden. Een mailtje was genoeg om alle hoop op een spoedige samenwerking te laten vervliegen. Boos worden had geen zin. Nieuwe mogelijkheden, daar moest ik naar op zoek, me realiseren dat er door elke verandering alternatieven ontstaan, die soms zelfs beter blijken te zijn. Er zijn andere wegen die tot de punt van de Mount Everest leiden.
Hetzelfde gevoel zal de directeur van de particuliere basisschool Florencius hebben gehad. Een grootschalige verbouwing van de school, werd deze zomer door de gemeente stopgezet. Er bleek geen juiste vergunning voor de sloop te zijn. Tussen de muren van het monumentale pand vliegen nu insecten en vogels door loze ruimtes. De kinderen krijgen les op een andere plek, in afwachting van de vergunning. … Eén handtekening. Ook de directeur zal andere wegen moeten zoeken.
Na de teleurstelling draaide ik me als een bergbeklimmer om en speurde naar zijpaden. Iemand gooide me een touw toe. Ik greep het gretig vast. Nog steeds had ik lucht en werkte mijn spieren. Stapje voor stapje kon ik naar mijn nieuwe bestemming klimmen. Hoewel de vlag nog niet zichtbaar was, wist ik dat hij er stond. Geduld… Nog even… Dan kon ik hem aanraken. Zoals de directeur van Florencius ten slotte ook zijn doel zal bereiken.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Lees meer op www.jacobinevandenhoek.nl of volg haar op Facebook of Twitter.