Aan zijn blozende gezicht zag ik dat hij veel buiten kwam. Door zijn beroep, begreep ik, na zijn verhaal. Hij sprak mij aan in de ANNA Amstelveen, te midden van muzikanten, schrijvers en lezers. Of ik het al wist? Over dat hoekhuis, waar ik eerder een column over had geschreven?
Multitasken is iets wat vrouwen goed zouden moeten kunnen, ik schreef er eerder over. Mij ontbreekt deze competentie volledig. Mijn hersens zijn opgedeeld in compartimenten en soms vind ik simpelweg de deurtjes niet tussen de ene en de andere ‘kamer’. Een enkele keer blijft een deur op slot. Gewoon, omdat mijn hersens dat willen. Zo zijn ze.
De bezoeker van het ABV Boekenfeest! vroeg mij dus naar het hoekhuis tegenover molen De Dikkert. Tegenwoordig staat op die plek Molenstaete, een statig huis met luxe appartementen. Iedere keer verwacht ik er nieuwe bewoners aan te treffen, maar het peertje aan het plafond – wat soms aanstaat, dat wel – vertelt een treurig verhaal. Er moet een reden zijn waarom de bewoners niet welkom zijn, waarom er een muur staat voor de ingang van de garage en waarom ik nooit werklui zie om het huis op te leveren. Maar de oorzaak ken ik niet.
Zo schakelde ik van het ABV Boekenfeest! naar de Amsterdamseweg/ Molenweg en luisterde ik naar de man tegenover mij. Hij was vroeger melkboer, vertelde hij. Nog voor de jaren zestig. Hij vroeg me of ik wist wat het hoekhuis vroeger was geweest? Ik ontkende en keek intussen op mijn horloge; over vijf minuten moest ik de lezing aankondigen van auteur Henk Rijks.
‘Ik was melkboer,’ zei de man. Het was niet moeilijk voor te stellen hoe hij vroeger met melkbussen moet hebben rondgelopen. ‘En het hoekhuis was een melkhuisje, daar kocht men melk, vers van de boer.’ Ik lachte naar hem. ‘Wat interessant,’ reageerde ik, wilde niet onaardig zijn. Nog een minuut, dan moest ik op het podium staan.
Hij vertelde me over zijn leven. En misschien iets over het hoekhuis. Eerlijk, ik kan het niet terughalen. Mijn hersens werken niet mee. ‘Leuk om te weten,’ zei ik. ‘Dank u wel.’ En toen liep ik weg. Zelfs zijn gezicht kan ik nu niet meer voor me halen. Weer een verloren verhaal.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns vindt u hier.
Comments