Honderden gezichtjes staren me aan. Sommigen gespannen, andere lachen verwachtingsvol. Vanaf het podium kijk ik neer op de kinderen. Plagend langzaam laat ik mijn hand rondjes draaien in de bak. Mijn vingers glijden langs de loten. ‘En de hoofdprijs, lasergamen bij Spokk, gaat naar…’
Waarschijnlijk begon het ooit als een simpele barbecue, bedoeld om het schooljaar af te sluiten. Het hoofd van de school hield een praatje en de kinderen mochten wat oud-Hollandse spelletjes doen. Dát verwacht je van een pleinfeest. Maar zoals laatst iemand tegen mij zei: ‘Dit is geen pleinfeest! Dit is een festival!’.
Toen mijn oudste kind naar de Piet Hein school mocht, meldde ik mij direct aan als enthousiaste moeder voor de organisatie van het eindfeest. De eerste vergadering zat ik ’s avonds op school met zeker twaalf anderen. Iemand notuleerde en er was een checklist van twee A4’tjes. De ideeën vlogen over tafel. Meningen liepen uiteen. Eerlijk, mijn oren klapperden van alles wat er werd gezegd en geregeld.
Na zes jaar en verdere professionalisering bestaat de commissie uit twee delen: catering en spellen. De vergadertijd is verkort en – niet onbelangrijk – de besluitvorming met vijf mensen is een stuk daadkrachtiger. Taken zijn verdeeld, vergaderen doen we maximaal drie keer per jaar, en deze worden standaard afgesloten met wijn, hapjes en goede gesprekken.
Na ieder overleg fiets ik altijd weer vol energie naar huis, mijn hoofd gevuld met dingen die ik nog ‘even’ moet doen. De dag erna roept de notulen van onze vergadering mij vanuit mijn mailbox toe: werk aan de winkel! Enkele dagen dáárna verzet ik mijn zinnen erop, en doe ik eindelijk wat ik moet doen. Ik mail, bel en doe inkopen voor het feest.
Alles voor mijn kinderen. Toch?
Nee. Zodra de kinderen per klas op het podium hun liedje zingen weet ik weer waarom ik wilde helpen. Al zingend houdt een jongetje zijn vinger angstvallig in zijn mond. Kinderen dansen op springkussens, hangen aan de klimmuur of wachten op een plekje in de draaimolen. Ouders groeten elkaar en bieden elkaar biertjes aan. Kinderen worden geschminkt, halen een ijsje en duiken als ze moe zijn de filmzaal in. Ik kan het niet laten te grijnzen als ik een ouder met een gepijnigd gezicht met twee enorme schilderijen zie zeulen. Gewonnen! Gemaakt door de klas van kindlief. Succes ermee.
Bij de uitreiking van de loterijprijzen was het even buffelen; zo moeten Sinterklaas en Piet zich voelen bij alle graaiende handjes. Maar met het spontane optreden van Clemens keerde de rust terug. Zijn zang bracht de sfeer tot een climax. Opnieuw was het ons, ouders, gelukt een feest te organiseren voor de kinderen van de Piet Hein school (uit de opbrengsten van die dag). Dát - en de naborrel bij Abina - is de reden dat ik me zes jaar achtereen vrijwillig opgaf voor de organisatie van het pleinfeest.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad
Meer columns en blogs en vlogs over de boekenwereld vind je op Facebook pagina Boekenwereld of op Twitter.