‘Dek je mannetje!’ De man naast me vloekte. ‘Daar! Overpassen! Hij staat toch vrij!’ Ik hield me in en verbeterde hem niet. Weinig kans dat Nederlands hem interesseerde en dat hij zich iets zou aantrekken van de verkeerde samenvoeging: ‘overspelen’ en ‘passen’. Ook zei ik niets over zijn sjekkie dat nonchalant tussen zijn lippen hing en dat hij er alleen uithaalde als hij iets naar zijn zoon op het veld schreeuwde. De rook hing als een waarschuwende walm om hem heen. Enkele o

We grijpen de laatste BBQ-pakketten en omhelzen vrienden die we tegenkomen. Onze lach is van oor tot oor, en er niet meer van af te slaan. Vanmorgen hielden wij nog alle opties open. We hoopten op het beste. Maar rekenden nergens op. Des te groter was de ontlading toen we het nieuws hoorde: GESLAAGD! Als een blije eikel stuitert mijn man door de winkel. Hij praat alsof hij het papiertje zelf mag ophalen. Bij de bakker trek ik het laatste stokbrood weg. We lachen als pubers.

‘Veel plezier en… Alsjeblieft, hou het beschaafd.’ Ellen geeft haar dochter een kus en loopt nog een rondje; heeft ze het gebouw in goede staat achtergelaten? Werkt de discobal? Staan de hapjes klaar? Haar dochter is tevreden. ‘Mam, dit wordt vast een fokking vette verjaardag.’ Met een goed gevoel vertrekt Ellen naar restaurant ‘Aan de Poel’. Zij zal de verjaardag van haar dochter vanavond iets anders vieren. De afspraken zijn duidelijk: geen alcohol, geen drugs. Oftewel, g

Ik klemde mijn benen om hem heen en greep hem bij de oren. Zijn bolle buik voelde koel en koud tegen mijn blote kuiten. Hoewel hij doodstil stond en niet bewoog, voelde het toch prettig. Elke keer als ik hem zag kon ik mij niet weren tegen zijn aantrekkingskracht; voor mij was hij het middelpunt van de aarde. Ruim dertig jaar later sta ik op de plek waar mij dit overkwam. Naast me staat onze zeventienjarige zoon, zijn hand zit bijna vastgelijmd aan zijn telefoon. Terwijl ik i

Iets duwde tegen haar aan. Ze keek op, zag hem, waardoor de haren op haar armen vanzelf oprezen. Hij was groter dan haar moeder, die verderop bij de kassa stond. Zijn hand, geaderd en behaard raakte haar roze jasje, en gleed langs haar billen. Ze stapte opzij. Hij liep door. Angstig keek ze hem na. Een geur van tabak hing achter hem aan. Onbewust bood mama beschutting; ze vlijde zich tegen haar aan en vroeg om aandacht: ‘Mam?’ ‘Nu even niet, schat. Ik ben bezig.’ Mama streeld

Gedachteloos open ik het ringslot en trek mijn fiets naar achteren. Vast. Een rood kettingslot houdt mijn fiets op zijn plaats. ‘Huh?’ zeg ik intelligent, en staar naar het ding alsof hij daarmee vanzelf openspringt. ‘Nou, dat is ook raar!’ Een oude man naast me bekijkt mijn fiets van alle kanten. Met zijn kale kruin, bouwvakkersbroek en blote voeten in Clocks is hij een opvallende verschijning. ‘Het moet een vergissing zijn,’ denk ik hardop. Toch twijfel ik, want je moet ech

'Loslaten!' zei Sire in een reclamespot. Als jongensmoeder probeer ik dat al jaren. Simpelweg omdat ik anders als een sergeant-major door het huis marcheer. Het is ongelooflijk hoe de jongens iedere keer weer iets weten te verzinnen: bottleflip met hoge glazen of voetballen tussen de vazen. Een lamp die ooit een zeppelin was, hangt nu als een zielige baseball in de kinderkamer. We vervangen hem niet. Net zomin als het gebroken glas-in-loodraam beneden. Quadriljoen keer riepen

Hij kreeg hem van opa, het was een relatiegeschenk dat hij zelf niet gebruikte. Het ding was niet groter dan een pak melk, maar het geluid dat eruit kwam klonk alsof er een megabox naast me stond. In ons gezin is muziek belangrijk. We luisteren naar pop, rock, het Nederlandse lied, jazz en klassiek. Alles komt voorbij. Zelf spelen we niet, en onze jongens hebben helaas ons gebrek aan talent meegekregen. Nog steeds verbaas ik me over het feit dat zowel mijn man als ik vroeger

Als een afgeworpen huid ligt het langs de kant van de weg. Nutteloos en verloren. Het rood van het plastic steekt mooi af bij het groen van het gras. Dat is dan ook alles wat er mooi aan is. Ik zucht, fiets door, en zeg er niets over. Op mijn netvlies verschijnt echter een wereld waarin dieren moeizaam voortkruipen door plastic afval, dood gaan aan verstikking en vissen niet los kunnen komen uit een berg plastic. Beukend en trekkend. Hopeloos verloren in restanten van onze mo

Ongemakkelijk zit ik op het stoeltje waarvan de zitting net zo hoog is als mijn kuit. Een half jaar geleden zat ik op dezelfde plek. Ook toen sloeg ik mijn ogen neer bij het horen van de stem van de meester, die me had opgeroepen langs te komen. We moesten praten, zei hij. Over mijn zoon. Als ik tegenover hem zit – dit keer zit mijn man naast me - vertelt hij wat we al weten. ‘Wanneer ik hem iets vraag,’ begint de meester, ‘weet ik nooit of het bij hem aankomt.’ Mijn man en

Honderden gezichtjes staren me aan. Sommigen gespannen, andere lachen verwachtingsvol. Vanaf het podium kijk ik neer op de kinderen. Plagend langzaam laat ik mijn hand rondjes draaien in de bak. Mijn vingers glijden langs de loten. ‘En de hoofdprijs, lasergamen bij Spokk, gaat naar…’ Waarschijnlijk begon het ooit als een simpele barbecue, bedoeld om het schooljaar af te sluiten. Het hoofd van de school hield een praatje en de kinderen mochten wat oud-Hollandse spelletjes doen

Mijn fietssleutel werkt niet mee en het duurt even voordat ik het slot open krijg. Als ik me omdraai en de jongens maan om op te schieten - we zijn laat voor voetbaltraining - zie ik de jongste uitgebreid een reporter van RTV- Amstelveen te woord staan. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn haast, dus Iuister ik naar wat hij zegt. Hij vertelt over Moederdag, wat hij allemaal voor mij gaat maken. Ik schiet in de lach. Wát is hij allemaal van plan? Intussen praat mijn zoon ve

Een onbekend nummer belt mij op mijn mobiel. ‘Moet jouw zoon net als mijn dochter morgenochtend om acht uur op de Piet Hein school zijn?’ ‘Nee,’ antwoord ik verbaasd. ‘Daar heb ik niets over gehoord?’ ‘Ze moeten als ezel.’ ‘Als wat?’ ‘Verkleed als ezel, bij het zebrapad staan.’ Als ik dit telefoontje krijg ligt mijn jongste al in bed. Ik ken het probleem van het zebrapad op de Amsterdamseweg: het is een doorgaande weg waar ook hulpdiensten gebruik van maken. Er kan dus geen s

Al vroeg zat het erin, zijn fascinatie voor geld. Waar onze jongste zoon geen notie had dat klinkende munten toegang gaven tot snoep en speelgoed, had de middelste dat direct door. Ik schrok dan ook toen ik de grote glimmende spaarpot op het bed van onze oudste zag liggen. Leeg. In de buik van het varken zat een gapend gat. Het rubberen afsluitertje lag ernaast. Ik belde direct de oudste en vroeg of hij toevallig geld uit zijn spaarpot had meegenomen. 'Nee?' reageerde hij ver

Zodra ik binnenkom is het angstvallig stil in huis. Er zou toch een vriendje bij ons spelen? Ik doe de tussendeur open. Een geur van buskruit komt me tegemoet. De woonkamer is gehuld in grijze mist. Mijn zoon staat in de tuin met een gele 3D-bioscoopbril op zijn neus. Aan de kleur van zijn wangen te zien is hij geschrokken van mijn komst. Op dinsdagmiddag laat ik hem altijd even alleen. Dan zet ik mijn jongste af bij Buenting, stop hem zijn bokshandschoenen toe, en doe tijden

Uren staat hij voor de spiegel, zijn ogen een beetje dichtgeknepen. Net zolang tot het resultaat hem zint. Eerst maakt hij zijn haar nat en daarna droogt hij het met de föhn. Hoe kan hij zo anders zijn dan ik? Mijn 9-jarige zoon zeurde al maanden aan mijn hoofd. Hij wilde naar de kapper. Al die jaren knipte ik de haren van mijn jongens zelf. Dat het her en der scheef zat, vond ik geen probleem. Maar hij wilde iets anders, een kuif. Net als de vloggers, die hij van YouTube ken

Het is even wennen. Een paar maanden geleden gingen we in het weekend - als we geen oppas hadden - rond half twaalf naar bed. Maar sinds onze puber een vriendin heeft is dat veranderd. Het weekend dat hij haar leerde kennen tijdens een buurtbarbecue werd het half vier. We lachten erom en waren blij voor hem dat hij zo'n leuk meisje had gevonden. Maar toen ze het weekend daarop om één uur ‘s nachts de bus in Amsterdam-zuidoost misten en ik me daar als enige vrouw in ons gezin

We hebben een hond. Na heel veel zeuren mocht mijn jongste hem kopen. Hij is wit met zwart. Soms jankt hij zacht. En als hij een koekje van mijn zoontje krijgt, maakt hij smakkende geluiden. We hebben hem Sparky genoemd. Een idee van mijn zoon. Geen idee waar hij dat Engelse woord heeft geleerd. Vast ergens gehoord op Youtube. Want zo jong als hij is, de digitale wereld kent voor hem vrijwel geen geheimen. Zonder aarzelen drukt hij op knopjes, net zolang totdat hij vindt wat

‘Geldt het ook voor sport?’ Ze spreekt met een flink accent waardoor ik haar lastig versta. Haar donkere ogen kijken mij vragend aan. Mijn zoontje heeft mij verteld dat ze pas kort in Nederland woont. Ik knik enthousiast. ‘Jazeker, het geldt voor alles, en zeker ook voor sport.’ Hoewel het spannend blijft om voor een groep mensen te spreken, heb ik gereageerd op de oproep van de basisschool OBS Piet Hein. Aan de kinderen van groep vijf en zes mag ik iets vertellen over het fe

Twee bakken bavarois, daar staan ze in de vitrine. Het voelt alsof ik word teruggeworpen in de tijd. Hij was er gek op: toetjes. Bij voorkeur bavarois. ‘Zo heerlijk!’ zei hij dan. Als hij at, sloot hij meerder malen genietend zijn ogen. Kauwen was niet nodig, de zoetigheid smolt vanzelf op de tong. Als er geen toetjes in huis waren liepen we samen naar de Kingsalmarkt. Stevig gearmd, niet hand in hand, daar hield hij niet van. We marcheerden door Laan Walcheren en hij teld