top of page
  • Foto van schrijverJacobine van den Hoek

Duivelse hand


Iets duwde tegen haar aan. Ze keek op, zag hem, waardoor de haren op haar armen vanzelf oprezen. Hij was groter dan haar moeder, die verderop bij de kassa stond. Zijn hand, geaderd en behaard raakte haar roze jasje, en gleed langs haar billen. Ze stapte opzij. Hij liep door. Angstig keek ze hem na. Een geur van tabak hing achter hem aan.

Onbewust bood mama beschutting; ze vlijde zich tegen haar aan en vroeg om aandacht: ‘Mam?’ ‘Nu even niet, schat. Ik ben bezig.’ Mama streelde haar haren, maar keek niet op. ‘Maar mam! Die man daar…’ ‘Ik kom zo bij je. Laat me even afrekenen. Hè… Irritant pasje. Ah, gelukt. Kom, we gaan nog even naar de HEMA.’ ‘Ja maar…’

Terwijl mama op zoek was naar de juiste glazen, liep ze naar de schriftjes. Die met de bloemen waren het mooist. Ze rook zijn geur als eerste. Van schrik liet ze het schriftje vallen. Hij! Als een veeg van de duivel gleed zijn hand over haar jasje, over haar bil. Haar adem stokte en er kwam geen geluid uit haar keel. Pas toen hij weg was lukte het haar naar zuurstof te happen.

Mama had de glazen gevonden en stond al in de rij bij de kassa. ‘Ik wil naar huis,’ zei ze tegen haar. ‘Nog één winkel. Even geduld,’ antwoordde mama. Vanaf dat moment week ze niet meer van haar zijde, als was zij haar verdedigingswal.

Ook al zag ze hem niet, in de laatste winkel voelde ze opnieuw zijn loerende blik. Toen mama even wegliep, stond hij als een duvel uit een doosje achter haar. Opnieuw een aanraking. Opnieuw haar bil. Dat vertelde ze later, fietsend, en onderweg naar huis. Veilig.

‘We moeten dit melden.’ Mama nam haar serieus. Net als de agenten op het politiebureau. Zelfs voordat ze de dader terugzagen op video’s, in elke winkel waar ze waren geweest. En ook de kinderen in de klas, aan wie ze vertelde wat er was gebeurd, geloofden haar. En beloofden haar dat ze op zouden passen op het Stadshart, waar het was gebeurd. ‘Vertel het je ouders,’ zei ze met zachte stem. ‘En zeg het meteen tegen iemand die je vertrouwt.’

Onlangs sprak mijn buurvrouw over dit voorval. Ze vertelde het niet om aandacht te vragen, maar om aan te geven hoe goed haar dochter, mijn jonge buurmeisje, was omgegaan met #MeToo. #Trots

Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns en blogs over Boekenwereld vind je hier.

bottom of page