De aanwezigheid van elke boom en elk huis voelt altijd vertrouwd als ik na een vakantie, Amstelveen binnenrijd. Het personeel van restaurant De Jonge Dikkert kletst wat op het vertrouwde plekje. Zoals altijd staat er een bakfiets voor het huis aan het einde van de molenweg; ik weet van wie die is. Op de hoek, bij de Amsterdamseweg is de bouw van appartementen flink opgeschoten, de woning waar ik eerder een column over schreef is verdwenen. De deuren van mijn favoriete slager zijn gesloten; hij is nog met vakantie. Wij rijden verder en ik geniet. Het is heerlijk om weer thuis te zijn.
Mijn verbazing is groot als we langs patisserie Elzo Prenger rijden. In plaats van taartjes en koekjes in de vitrine, zien we gruis en werkmannen achter de ramen. ‘Nee!’ roep ik verschrikt. ‘Hebben zij het ook niet gered?’
Het is bekend dat de detaillisten het moeilijk hebben in de straat: de torenhoge huren, onvoldoende parkeerruimte en te weinig aanloop van mensen heeft al veel enthousiaste ondernemers de das om gedaan. Ik heb ze met goede moed zien komen en met tranen in hun ogen zien vertrekken. De buurt betuigde spijt wanneer er weer iemand vertrok. Er werden lieve opmerkingen gemaakt; onze bijdragen waren onvoldoende geweest om hen bij ons te houden. Maar dit is anders. Erger. Zolang ik leef heeft de patisserie er gezeten. Mijn oma haalde er haar taartjes die we op zondag kregen en in december reed mijn vader vanuit Amsterdam speciaal naar Elzo Prenger om banketstaven te halen. Opeens baal ik ervan dat ik al die jaren onze verjaardagstaart bij de HEMA heb besteld. Waarom? Goed, ze waren goedkoper, maar machinaal en zonder liefde gemaakt. Wáárom heb ik de plaatselijke middenstand niet gesteund? Ik schaam me en neem me voor om vanaf nu mijn kaas bij de kaasboer om de hoek te kopen, vlees bij de slager, en brood bij de bakker.
Soms krijg je een tweede kans. De deuren van patisserie Prenger zijn weer geopend! Het heeft een spiksplinternieuw interieur en een doorkijk naar de bakkerij, waar chocolatiers en patissiers aan het werk zijn. Daarom koop ik nu met regelmaat gebakjes, zoals mijn oma dat vroeger deed. Sommige dingen wil je nu eenmaal niet kwijtraken.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Volg Jacobine van den Hoek via haar website, Facebook of Twitter.