Hij lag met zijn ogen gesloten, levenloos in bad. Uit de kraan stroomde water. Dankzij het afvoergat liep het bad niet over en stond de...

Mailtjes met uitnodigingen druppelen binnen. Doen we mee aan een toernooi? De jongens worden weer verwacht op voetbalwedstrijden....

Ruige, woeste streken, dikke klonten verf. In museum JAN hangen de schilderijen van Jan Cremer. Er hangt een bordje bij. Het stelt de zee...

Er hangen vlaggen in onze straat. Sommige wapperen aarzelend, andere hangen vol overtuiging met de tas, als bekroning. De overwinning is...

Iets slepends, iets krakend, het is een vreemd geluid dat mijn aandacht trekt. Het komt uit de straat die loodrecht op de onze staat. Ik...

Het is nog geen drie uur. De zon brandt op de daken en het asfalt is zacht van de hitte. Het is Hemelvaart. Heel Nederland mag vieren dat...

Pas nu merk ik hoe vaak ik onbewust mijn hand op iemands arm leg om mijn woorden te onderstrepen, of om te laten zien dat ik het goed...

Daar staat hij: in het midden van het podium, gevangen in een straal licht. Hij beweegt zich alsof hij bij elke stap bedenkt wat de...

Het lijkt in een vorig leven dat het een opgave was met elkaar af te spreken. ‘Over een maand heb ik een gaatje in mijn agenda.’ Voor...

Het winkelwagentje van de Lidl wordt voor me schoongemaakt en aangereikt. Boodschappen doen is nooit mijn hobby geweest, maar nu heb ik...

Het hek is dicht, rood-witte linten schreeuwen een verbod. Ik vertraag mijn pas, ben in tijden van corona braver dan braaf, en neem de...

Rust en regelmaat, redmiddel in bizarre tijden. #corona

De bakolie is op en we hebben geen brood meer. Ik kijk naar de klok. Een uur. Vrijdagmiddag. Prima tijd om even naar de AH Van der Linden...

Het meisje duwt met een vinger tegen een boom alsof ze wil testen of hij meeveert. Ik schat haar net vijf jaar oud. Ze draagt rode...

Een berichtje op mijn mobiel. Het komt dichterbij. Als een sluipschutter vanuit het verre oosten. Corona. Diemen. Iedereen houdt de adem...

Sommigen beelden, geluiden, zijn onlosmakelijk met hem verbonden. Het zal meer dan dertig jaar geleden zijn dat ik hem voor het laatst zag.

De vogel is nog niet weggevlogen, of ik hoor al gemopper in de straten. Gebrom om een kolossaal hoofdkantoor aan de rand van het bos.

‘Die deur moet echt dicht.’ Ik lig onder mijn deken, klaar om in slaap te vallen, maar stap uit bed om de deur te sluiten. Het is de kier...

Wandelend op de Rembrandtweg vallen ze mij op, witte bloemen met hangende kopjes en een groene kroon. Vorige maand was het plantje niet...