Het is even wennen als ik weer thuis ben; ik spreek niet meer zomaar iemand aan. Om twaalf uur bestel ik geen biertje. En op een terrasje lees ik geen boek. Mijn mail wil weer gelezen worden en verplicht me tot acties. Mijn kinderen vragen weer alles aan mij, alsof hun vader niet naast hen staat. En de berg op te vouwen was is zo hoog als de Mount Everest. Maar mij krijg je niet chagrijnig; mijn batterij is opgeladen. Vorige week nog, zat ik tegenover twee eilandbewoonsters.

Ik voelde in mijn zak. Leeg. Helder zag ik voor me hoe ik uren geleden afscheid nam. Alle deuren stonden open, het was mooi weer. ‘Tot vanavond,’ riep ik nog, terwijl ik langs de kast liep waar mijn sleutels lagen. Ik had afgesproken met mijn vriendin bij Schouwburg Amstelveen en moest me haasten om op tijd te komen. Zoals altijd dronken mijn vriendin en ik na de voorstelling nog iets in het café. Eerst praatten we na over de voorstelling, daarna volgden er al snel andere

Theo Bennes heft zijn glas en kijkt lachend naar Gerrit Haspels. Het is gelukt om iedereen bij elkaar te krijgen in Café Amstelhoek aan de Amstelveenseweg. Op deze zomerse dag in het jaar 1947 heeft de Rotery een speciale gast uitgenodigd: burgemeester Haspels; Theo kent hem al sinds 1939, het jaar dat hij met zijn vrouw Thaak in Amstelveen kwam wonen. Gerrit proost. Als er iets te vieren valt, is hij er altijd bij. De oorlog was net begonnen, toen Thaak zei: ‘Theo, Gerrit

Met samengeknepen ogen tegen de zon kijkt Coen van Oosterwijck over de landerijen. Het is eindelijk gelukt. Als zijn vader nog zou leven zou hij trots op hem zijn geweest. Zijn blik glijdt over de boerderijen voor hem - het moeten er ongeveer dertig zijn - en hij kan een glimlach niet onderdrukken. Dit is nog maar het begin, denkt hij. Zijn vader wist vermogen op te bouwen door zich in het harnas te hijsen, maar hij zal aantonen dat het ook anders kan. Als het hem lukt om A

Het verkeerslicht springt op oranje op het moment dat ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk. Zit iedereen in de riemen? Rood. Mijn voet drukt iets te hard op de rem en de jongens schieten naar voren. ‘In Marokko houdt niemand zich aan de regels,’ reageert het voetbalmaatje van mijn zoon vanaf de achterbank. Hij vertelt erover met een grappig accent, en mijn jongens lachen om zijn verhalen. Ik lach mee, en herinner me de overweldigende chaos in Marrakech, maar tegelijk de schoo

Ik werd gevraagd om op Radio5 als columnist van Amstelveen de dag af te sluiten. Ik koos ervoor om de column voor te dragen die in het Amstelveens Nieuwsblad was geplaatst: Samen zijn we sterk. Luister het fragment (4 min en 42 sec) hier. #vlog #Amstelveen #Jacobine

‘De borstplaatjes staan voor de deur!’ Twee mensen van de Grüne Polizei belden aan. Bompa, mijn opa, deed open. De leden van de burenclub, één van de vele verboden verenigingen die hij had opgericht tijdens de oorlog, keken elkaar nerveus aan. Kennelijk hadden ze de woonkamer onvoldoende verduisterd. 'Wie is de voorzitter?' vroeg de Duitser. Dat was bompa. Ze namen hem mee naar een wachtpost in de buurt. Daar telefoneerden ze met de Amstelveense commandant. ‘Dieser Mann mu

'Amsterdam of Amstelveen?’ Mijn zusje hoeft niet eens te antwoorden, het wordt Amsterdam. Dertig jaar geleden, echter, duwde ik haar buggy voort in Elsrijk in Amstelveen, het liefelijke parkje vlakbij haar geboortehuis. Haar gezichtje mooi en gaaf. Haar handjes reikten naar alles wat ze kon pakken en haar hersentjes zogen informatie op als een spons. Mijn moeder vroeg mij voor haar geboorte of ik het leuk zou vinden een broertje of zusje te krijgen. Ja! Het leek me geweldig o

'Wat zei ik nou,' zegt hij geërgerd tegen zijn zoon, 'dat vliegtuigje mag niet op de foto.’ Nou ja, denkt hij, alleen de punt is zichtbaar. ‘En niet mee gooien hè. Nee, ook niet op de tafel.' De afspraak om het paspoort voor hem en zijn zoon te verlengen is op een onhandige tijd, midden op de dag. Hij heeft er een belangrijke afspraak voor moeten verplaatsen. Gelukkig kon hij in het gemeentehuis pasfoto’s laten maken. Het duurt lang voordat zijn nummer op een scherm verschi

Het geluid van de brievenbus schrikt haar op. Het is vroeg in de middag, toch is ze in slaap gesukkeld. Vanmorgen verleidde het lentezonnetje haar om na de koffie even op het balkon te gaan zitten. Ze had het verdiend na een nacht vol onderbrekingen. Terwijl de vogels hun zang oefenden en de zonnestralen haar craquelé huid verwarmden, zijn haar ogen dicht gegleden. Schuifelend loopt ze naar de voordeur. Een dubbelgevouwen briefje vraagt om haar aandacht. Ze leest het prog

Starende blikken. Hoofden gebogen. Met neergeslagen ogen kijken de mensen voor mij naar een scherm dat ze in hun handen houden. Aan de meesten hangt een draad die in een jaszak verdwijnt, als de toevoer van levensadem voor de bezitter. Iedereen bevindt zich in een eigen wereld. ‘Is dit een scene uit een sciencefiction film?’ vraag ik mij hardop af. Ik herinner mij films waarin elk persoon verbonden was met een apparaatje. De acteurs liepen als zombies langs elkaar, niemand

Ze horen mij aankomen, het geluid van mijn renschoenen weerkaatst tegen hun bast. Als treurige spoken lichten hun ogen op, smekend om hulp. Een voorbij rennende hond remt af en stopt om zijn poot op te tillen bij de voet van de boom. Hij sproeit zijn vocht over hem heen, alsof hij weet dat de es reddeloos verloren is. Chalara fraxinea waait als een plagend schimmel door het Amsterdamse bos. Als een verleidelijke vrouw slaat ze haar armen om elke es. Lachend en knipogend, tege

‘Ik kan het zelf!’ Boos duwt mijn zoon mijn hand weg als ik zijn jas dicht doe. Hij bepaalt zelf wel of het koud is of niet, en of hij zijn jas open of dicht doet. ‘Waarom mag ik geen snoep kopen van mijn eigen geld? Het is toch MIJN geld?’ Het antwoord blijf ik hem schuldig. Hij loopt de deur al uit. Als ik denk dat hij zich laat sturen door mijn regels dan kom ik bedrogen uit. Twee uur later staat hij weer voor mijn neus. Zijn wang bol van het snoep. ‘Hoe kom je eraan?’ vra

Lichtjes schitteren tussen de bomen. Duizenden sterretjes hangen boven de Rembrandtweg. Ze leiden me naar het stadshart van Amstelveen. Surprises? Bijna klaar. Kerstinkopen? Waar moet ik beginnen? Het regenboogkleurige zebrapad zie ik niet, net zo min als het Dickensachtig tafereel, verderop. Mijn kinderen wel. Ze rennen erop af. De hoge stem van Michael Jackson zingt vol lof over Christmas. Met zijn hoge stem, nog jong, vrolijk en springlevend, lukt het hem mijn sinterklaass

Als het buiten koud en nat is krijg ik de neiging om mij te nestelen. Soms trek ik een kast open en verbaas ik me over de spullen die ik de afgelopen jaren heb bewaard. Vooral de kast in mijn werkkamer is een bron van herinneringen. De spullen tekenen mijn leven. Er staan multomappen met de administratie van tien jaar geleden, fotoalbums uit de tijd dat we foto’s nog lieten ontwikkelen en inplakten. Verder vind ik klein speelgoed, dat ik zo nu en dan bij mijn kinderen jat. De

We hebben een hond. Na heel veel zeuren mocht mijn jongste hem kopen. Hij is wit met zwart. Soms jankt hij zacht. En als hij een koekje van mijn zoontje krijgt, maakt hij smakkende geluiden. We hebben hem Sparky genoemd. Een idee van mijn zoon. Geen idee waar hij dat Engelse woord heeft geleerd. Vast ergens gehoord op Youtube. Want zo jong als hij is, de digitale wereld kent voor hem vrijwel geen geheimen. Zonder aarzelen drukt hij op knopjes, net zolang totdat hij vindt wat

We lopen door een wirwar van steegjes, op weg naar de Ghats, de heilige trappen bij de rivier de Ganges. Mannen in vrolijk gekleurde gewaden trekken aan ons voorbij. Door hun dansende bewegingen glijdt een been van de overledene van de draagbaar. Niemand trekt zich er iets van aan. Deze man zal worden verbrand en zijn as zal in de Ganges worden uitgestrooid. Voor hèm zal er een einde komen aan de eeuwige reïncarnatie. Het is feest. Als student spaarde ik elke gulden om verre

Net als mijn vriendin hield ik de sigaret op de juiste manier vast, mijn vingers wezen omhoog en het brandende puntje gaf licht als een vuurtoren. Met rechte rug en een gezicht van: mij hoef je niets te vertellen, blies ze rook uit. Zo stoer! We praatten wat en namen een trekje. Stiekem. De leerkrachten van de school, het CSB, mochten niet weten dat we rookten. Daar denk ik aan als ik de hangjongeren op het Stadshart zie. Hun huid nog glad en rimpelloos. Naast hen glimmen sco

Het gebeurt in een fractie van een seconde. Ze kijkt wel, maar dat de aankomende scooter zo snel bij haar auto zou zijn... Met een draaiende beweging stuurt ze naar links. Het kan, er komt niets aan, geen fietsers van rechts, er nadert een snorscooter, maar deze is ver. In Talmastraat is geen rijdend verkeer. Ze kan. Rechts gebeurt het. Ze remt. De wielen van de scooter slippen. De verschrikte blik van de jongen. Zijn zwiepende haren om zijn gezicht als hij probeert zijn even

Nog één adres te gaan. Voor mij wapperen de jasjes van mijn jongens in de wind. Ze fietsen van de stoep de straat op. En terug. ‘Pas nou op,’ roep ik voor de zoveelste keer. Een auto rijdt toeterend voorbij. ‘Hé, hier zit Buenting Sport.’ ‘Ja, en daar mag je je energie laten gaan. Maar nù fietsen jullie netjes langs de kant. Handen aan het stuur, graag.’ Het is tijd voor een pauze, bedenk ik me, en stop bij IJssalon Da Vinci. Een ijsje zal mijn jongste niet minder hyper make