De muziek staat luid. Binnen is het bruin en donker ondanks grote ramen waardoor je uitkijkt op een overdekt terras. Aan de houten wanden hangen tientallen plaatjes van muzikale beroemdheden uit de jaren zestig en zeventig. Een zacht geroezemoes wordt overstemd met gitaarakkoorden van Santana en Eric Clapton. In het Amsterdamse Bos ben ik op een plek waar de tijd heeft stil gestaan. Waar ooit bij een houten keet een ijsje en koffie gekocht kon worden staat nu op de Duizendmet

Ik leg mijn hand op de ruwe stenen en probeer te voelen wat er in de voorgaande jaren rondom deze plek is gebeurd. Met gesloten ogen zie ik de man met de paraplu bovenop de muur, we zagen hem in elk journaal. Ik voel de bevrijding, toen de muur viel op 9 november 1989. De euforie. En voel waarom deze stenen symbool staan voor de vrijheid van een land. Een bezoek aan Berlijn laat mij beseffen dat we symbolen moeten koesteren en onderhouden als vergeelde foto’s, bewaard in stof

Opeens staat het daar. Groots en meeslepend. Ik fiets wat langzamer om het te kunnen lezen. De tekst zegt: “Koosje was vertrokken zoo als zij gekomen was, zonder dat hij haar één zoet woordje had toegevoegd, tenzij dan “houje nog al evenveeltjes?” Ik zie haar voor me, ze draagt twee rokken over elkaar, haar haren zijn verstopt onder een kapje en een omslagdoek verwarmt haar schouders. De kachel in de woonkamer brandt. Maar in de hal en in de keuken is het koud. Haar gezicht s

Bij het hardlopen ontspringen ideeën in mijn hoofd als frisgroene blaadjes, nog licht van kleur en kreukelig. Onwennig hangen ze aan takjes. Dun en breekbaar. Het is een kwestie van wachten totdat ze zich zullen openvouwen en zich openbaren tot een goed uitgedacht plan. Een ander moment is net voor het slapen gaan, als de donkere kamer geen impulsen meer geeft. In stilte wacht ik totdat zelfs mijn gedachten vervagen. En dat duurt vaak lang. Om een column te schrijven is het d

Ze schuifelt verder. Stapje voor stapje. En ze houdt zich stevig vast aan haar mobiel. Ik zie haar kijken naar haar voorganger, die slechts enkele centimeters op haar voorligt. De grijze haren van mijn vriendin zijn al nat van het zweet. Speciaal voor deze dag heeft ze haar haar laten verven. Zilvergrijswit. ‘Luister, zei ze tegen de kapster. ‘Ik wil mijn haar graag in de kleur van de auto van mijn man.’ Ze dacht dat het geluk zou brengen. Haar benen zouden daardoor steviger

Alle maanden van het jaar hebben een kenmerkende uitwerking op mij. In de herfst en de winter voel ik me net zo ingetogen als de maanden zelf. In de lentemaanden hef ik mijn hoofd en luister ik gelukzalig naar zingende vogels en langs vliegende bijen. De natuur ontwaakt. Ik geniet van bloesem en droom van bomen vol fruit. Dan komt de zomer. Als een ronddartelend schaap wend ik me naar alle evenementen in de stad. Theater, muziek, festivals en bijzondere voorstellingen, het aa

Mijn man en ik hebben geen ‘bijzondere liefdesdatum’. Nooit zijn we écht getrouwd. Wel gingen we – toen er kinderen kwamen – een keer om 9 uur ’s morgens naar het stadhuis in Amstelveen. Een van de twee getuigen was in smoking. Hij wel. Maar wij hadden om elf uur alweer een zakelijke afspraak, en namen niet de tijd om ons geregistreerd partnerschap te vieren. Daar dacht ik aan, toen ik afgelopen zaterdag een discussie volgde tussen historici en enthousiastelingen over de ‘geb

Op de parkeerplaats van ziekenhuis Amstelland klemt een vrouw haar mobiel aan haar oor. ‘Niet alles is weggehaald,’ zegt ze. ‘Nu heeft het zich uitgebreid.’ ‘Het’ licht ze niet toe. Maar ik zie een afschuwelijk gemeen groeiend kankergezwel voor me. Een monsterlijk wezen dat zich in iemands lichaam invreet. Even later zit ik met mijn rug tegen de muur in een lange gang te wachten. Naast me een halfgeopende deur. ‘Gaan we samen knutselen?’ hoor ik. Het blijkt mijn arts te zijn,

‘Zit het stevig?’ Brede mannen in een t-shirt dragen stalen buizen naar het midden van de weg. Het wordt een kunstwerk. Groot en imposant. Met kracht verankeren ze de palen. De houten vlonders zullen de vloer gaan vormen voor alle optredende artiesten. Want elk jaar is het feest op Koningsdag en blokkeert de stellage de Oude Karselaan en prijken de trotse letters van Abina boven het podium. Verderop op de Amsterdamseweg, hurken drie kinderen. Met de tong tussen de lippen plak

Programma 11.00 Opening en uitslag poëziewedstrijd door stadsdichter Matthijs den Hollander 11.30 - 12.15 Lezing Oek de Jong in gesprek met Jacobine van den Hoek over Opwaaiende zomerjurken & Wat alleen de roman kan zeggen. (Foto Oek de Jong: Annaleen Louwes) 12.15 - 12.45 Jeroen Windmeijer over zijn boek Het Pilgrim Fathers Complot. (foto: Taco van der Eb) 12.45 - 13.00 Voorlezen met vertelkastje Voor de kleine lezers 13.00 – 13.30 SHLFIE op het podium Verrassende ontmoe

Precies een jaar geleden klikte ik op ‘bevestigen’. De vliegtickets naar Vietnam waren gekocht. Eens in de drie jaar maken we met ons gezin een verre reis. We vinden het belangrijk dat onze kinderen meer zien dan de wereld waarin ons leven zich afspeelt; een beperkte weergave van de werkelijkheid: blanke mensen, geen armoede en iedereen spreekt dezelfde taal. Bij ons thuis is ons grootste probleem: slechte wifi. En we balen als een zoon wordt gedegradeerd naar een ander voetb

Waande ik me al die tijd in een veilig paradijs, door een bericht in de krant schrok ik wakker. In de bubbel die we Amstelveen noemen is gevaar gesignaleerd. Net als in veertien andere gemeenten. ‘Het is een invasie,’ stelt mijn buurman. Hij ijsbeert door onze kamer en zwaait met de krant. Media koppen hun naam. Ik zie ze voor me: klaar voor een aanval. Als verstekelingen kwamen ze mee met transport, verstopt in een Aziatische autoband of onder een stengel van Lucky Bamboo

Het begon met een aangename warmte, een kriebelend gevoel. Het werd steeds heter en heter. Wat gebeurde er in mij? Zuurstof verplaatste zich. Aarzelende vuurtongen likten mijn muren. Werden feller. Gretiger. Ze raakten het dakbeschot en kropen naar het Johannes Anneessen orgel. Ik werd bang. Ik wilde me buigen, mijn spitse toren beschermen, die eind 19e eeuw door Pierre Cuypers met liefde was gebouwd. Opeens zag ik weer zijn tevreden blik; in 1889 keek hij naar me op met over

De deuren staan wagenwijd open. Ik wandel naar binnen en kijk nieuwsgierig om me heen. Er klinkt muziek. Ik loop de trap op. Strijk met een stok over vioolsnaren. Van het geluid dat ik voortbreng zou Jaap van Zwedens gezicht betrekken. In de Balletzaal vraag ik naar een tutu. ‘Die heeft u niet nodig voor deze workshop,’ zegt iemand van Platform C. Ik probeer de plié, maar wordt al snel weggetrokken door mijn zoon. ‘Schaam me dood, mam. Een vriendelijke grijsaard neemt in het

Een angstaanjagende gil doorbreekt de stilte. Vogels vliegen verschrikt op. ‘Het klinkt alsof iemand wordt verkracht,’ fluistert Cat. Haar hart bonkt in haar keel en ze staart naar de overkant van het water, waar het geluid vandaan kwam. Opnieuw klinkt er een hartverscheurende kreet, doordringend en schel. Iemand heeft hulp nodig. En snel. ‘We moeten 112 bellen,’ zegt Naud en haalt zijn mobiel uit zijn zak. ‘Voordat we daar zijn, is het te laat.’ ‘Maar nu hoor ik niets meer,’

'Bent u Jacobine?’ onderbrak een mevrouw mij in een gesprek. Haar grijze haar was kunstig vastgezet bovenop haar hoofd. ‘Het is goed hoor,’ stelde mijn gesprekspartner mij gerust, en verdween de menigte in. Als organisator van het ABV Boekenfeest in Amstelveen keek ik nog een keer om me heen en stond haar toen te woord. ‘Ik heb op u gewacht,’ zei ze. ‘Het gaat over uw column.’ Ik moest even schakelen, multitasken is een talent dat ik niet bezit. ‘U schreef over Armando.’ Ik z

Dumpen ze ook al chemische rotzooi in het Broersepark? Overdag? Met verbazing focus ik me op het groen aan de andere kant van het water. Ik zweer dat ik daar twee mensen in een wit pak zie. Pakken die als waarschuwende vlaggen werden gedragen bij de Bijlmerramp, en die de spanning bij films over Ebola verhoogden. Ik fiets verder en rij het park in. Mijn vinger hangt boven noodcode 112. Ik sta klaar om te melden. Hoe durven ze die rotzooi in de natuur te gooien, voor cash of v

De zon piept door de takken van de bomen en druppels dauw glijden aarzelend als parels op de grond. De mannen met plastic jassen in koninklijke kleuren, zien niet hoe de natuur zich kreunend losmaakt van de nacht. Ze hebben het druk. Met daadkrachtige bewegingen wroeten ze in de aarde van het Amsterdamse Bos. Ze maken holen om nieuwe beplanting te laten ontpoppen tot weelderig groen. Met grove handen grijpen ze de jonge dunne stammetjes beet en plaatsen deze cirkelvormig in

Vorig jaar stonden wij op 4 mei met ons gezin bij het oorlogsmonument op de Amsterdamseweg. En ook dit jaar zullen wij op die plek de doden herdenken die voor de vrijheid zijn gestorven. Onze vrijheid. Maar ook die van anderen, ver weg van hier. Want is 4 mei niet simpelweg een dag waarop je stilstaat bij dat geluk? Het geluk dat je kunt doen wat je wilt, en zeggen wat je denkt. De vrouw op de pilaren ligt er droevig en verslagen bij. Ze leunt met haar witte natuurstenen hoof

Ik rende en genoot van de warme lentedag in het Amsterdamse Bos, toen ik het zag. Het bierflesje stond op een bankje. Onlangs achtergelaten. Eenzaam en alleen. Soms vertelt een voorwerp een verhaal. Een verhaal dat je, als je goed waarneemt, in geuren en kleuren voor je ziet. Alsof je erbij bent geweest. Ik zag het. Voelde het. Zo zal het zijn gegaan. Het was een man die er had gezeten, zijn ogen had hij gericht op de grazende Schotse hooglanders. Hij rook het gras dat geur